درب های آهنین

آیا می توان جلوی اندیشه را گرفت؟

من می اندیشم پس هستم.(دکارت)

هستم اگر می روم گر نروم نیستم.(علامه اقبال لاهوری)

بسیاری از معلمان هستند که تا مقاطع بالا درس می خوانند.فوق لیسانس و دکترا.بسیاری از آنها تحصیل و ادامه آن را ضرورت زندگی خود می دانند و عشق و علاقه بسیاری برای تدریس در مقاطع دانشگاهی را از خود نشان می دهند.اما متاسفانه آموزش وپرورش مانع خروج آنها از آموزش وپرورش می شود.این معلمان که اکثر آنها هم با تجربه هستند و توانایی خوبی هم برای تدریس در دانشگاه ها را دارند معمولا تدریس خوبی را در مدارس انجام نمی دهند .زیرا انگیزه کافی  برای باقی ماندن در آموزش وپرورش با حقوق کم برای آنها نیست.در گذشته اساتید دانشگاه ها ابتدا در آموزش و پرورش تدریس می کردند و بعد ها با اخذ مدارک بالاتر از لیسانس به تدریس در دانشگاه ها می پرداختند.برای نمونه اساتیدی مانند دکتر باستانی پاریزی که روزگاری در مدارس کرمان معلم بود وبعد ها با ادامه تحصیل به دانشگاه تهران رفت و پله های ترقی را یکی یکی طی کرد وشد استاد بی فروغ ایران.استادی برای تمام تاریخ.

هستند بسیاری دیگر از همین اساتیدی که روزگاری معلم بودند و اکنون استاد دانشگاه. اکنون سوال اینست که آیا بها ندادن به این گروه از معلمان و حتی معلمان دیگری که شوق زیادی به کسب علم ودانش دارند نتیجه ای جز کاهش انگیزه برای تدریس در کلاس ندارد؟شاید اگر متناسب با سابقه تجربه و مدارک دانشگاهی حقوق برابر با اساتید دانشگاه به معلمان پرداخت می شد این عزیزان در آموزش وپرورش با انگیزه ی بیشتری تدریس می کردند و آنوقت این نهاد عریض وطویل مانند کشورهای توسعه یافته ژاپن و آلمان و فرانسه و دیگر کشورهای پیشرفته عامل اصلی توسه یافتگی می شد.

 و معلمان نیز در ردیف قشر بالای جامعه می شدند.البته این را هم بگویم که این تنها دلیل برای خروج از آموزش وپرورش نیست.اگر یک سیستم دقیق و حساب شده  و توام با عدالت برای رتبه بندی معلمان وجود داشت  در آن صورت شاید بسیاری از فارغ التحصیلان دانشگاه حسرت معلم شدن را می خوردند.بنابراین یک رکود پیشرفت اساسی در آموزش و پرورش وجود دارد که مانع می شود معلمان عزیز در مقاطع مختلف از خود انگیزه ای بالا برای تدریس خوب از خود نشان دهند.