از کلاس چه خبر؟ دوم

هر روز که به کلاس درس میروم با موارد دردناکی از نشانه های آسیب های اجتماعی و روحی در بین دانش اموزان روبرو

می شوم.امروز نیز یک دانش آموز از مرگ گفت. شاید خیلی ها از کنار این براحتی گذر کنند اما من این طور نیستم.پشت حرف این بچه ها دردی ورنجی نهفته است که نشاندهنده جامعه بیمار ماست. من از این حرف ها می رنجم.

 جغرافیای سوم انسانی

ساعت:10:30

روز سه شنبه 26/9/1392

درس نواحی قطبی

گفتم به بچه ها که کارشناسان محیط زیست معتقدند که اگر یخ های سرزمین گرولند(گریلند) ویخ های قطب جنوب آب شوند حدود 60 متر سطح آب اقیانوس ها بالا آمده وبسیاری از سواحل وجزایر و خشکی ها به زیر آب خواهند رفت.

دانش آموز:خوبه دیگه همه مون می میریم.قدری خشکم زد.به او نگاه کردم وبهانه ای برای نوشتن پیدا کردم.

چرا او از زندگی وزنده ماندن نگفت؟

چرا او در این سن (17 سال) از مرگ سخن می گوید؟

ما با او وامثال او چه کردیم که این گونه از زندگی دست شده اند؟

او ومثل او همه باهوش هستند.ولی درس نمی خوانند.وقتی برای آنها تعریف کردن هدف (یعنی زندگی ) سخت وبی معنی باشد چگونه درس بخوانند؟

زیر بنای زندگی خوب تعریف کردن خوب از زندگی است.